தமிழில் ஐம்பெரும் காப்பியங்கள்1 போல், ஐஞ்சிறுங்காப்பியங்கள்2 என்ற
பகுப்பும் உண்டு. இவ்வைஞ்சிறுங்காப்பியங்களில் நீலகேசியும் ஒன்று. நீலகேசி தருக்க (வாதம்) வகையைச் சார்ந்த நூல். தருக்க நூலாக இருந்தாலும், ஒரு காப்பியத்திற்குண்டான இலக்கணக் கூறுகளை
தம்மிடத்தே கொண்ட ஒரு தத்துவ நூலாகவும் திகழ்கிறது. நீலகேசி
என்பவள் ஒரு சூத்திர பெண். அவள் சமண முனிவரான முனிசந்திரர்
என்பாரிடம் நூல் கற்று, சமண சமயக் கருத்துக்களை நாடு முழுதும் பரப்ப
முனைகிறாள். அவ்வாறு நாடு முழுதும் திரிந்து எல்லாச் சமயங்களையும்
மறுத்து நின்று வாது செய்துச் சமண சமய மேன்மையை நிலை நிறுத்துகிறாள்.
இந்நூல் பெளத்த சமயத் தர்க்க நூலான குண்டலகேசி என்னும் நூலை மறுக்க,
செய்யப்பட்ட நூல் என்றுக் கருதுவாரும் உளர்.
நீலகேசியார்,
1. குண்டலகேசி வாதச் சருக்கம், அருக்க சந்திரவாதச் சருக்கம்,மொக்கலவாதச் சருக்கம் மற்றும் புத்தவாதச் சருக்கம் ஆகிய சருக்கங்களில் பெளத்தத் தரிசனத்தையும்,
2. ஆஜிவகவாதச் சருக்கத்தில் ஆசிவகம் என்னும் அவைதிகத் தரிசனத்தையும்.
3. சாங்கியவாதச் சருக்கத்தில் சாங்கியத் தரிசனத்தையும்,
4. வைசேடிகவாதச் சருக்கத்தில் வைசேடிக தரிசனத்தையும்,
5. வேதவாதச் சருக்கத்தில் வேத தரிசனத்தையும் மற்றும்
6. பூதவாதச் சருக்கத்தில் சாருவாகம் என்றும் உலகாய்தம் என்னும்
தரிசனத்தையும்
மிக நயமாக மறுத்து, ஆருகதத் தரிசனத்தின் மேன்மையை விளக்குகிறாள்.
நீலகேசி எழுந்த காலத்தில்3 வேத தரிசனத்தின் கூறுகள் எவ்வாறிருந்தன என்பதும், வேதத்தை எவ்வாறு அணுகினார்கள் என்பதையும் நுணுகிப் பார்க்கும்போது நம் கண்முன் தோன்றும் காட்சிகள் தற்போது நம் அனைவருக்கும் பெருவியப்பை அளிக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை. இக்கட்டுரையின் நோக்கமும் அதுவேயாம்.
வேதவாத சருக்கம்
”காதம் பலவுங் கடந்தபின் காகந்திக் கடிநகருள்
வேதமு மங்கமும் விச்சைக ணிலைமையும் வேண்டுநர்கட்
கோதவுங் கேட்பவு முரைத்தலி நனுலகினு ளறியப்பட்டான்
பூதிக னெனப்படு மந்தண னோத்திடம் புக்கனளே” – 824
அத்தினாபுரத்தில் இருந்து புறப்பட்டு, வெகுதூரம் பயணித்து காகந்தி4 என்னும்
நகரை அடைகிறாள் நீலகேசி. அங்கு பூதிகன் என்ற வேத பார்ப்பனத்
தலைவனை சந்தித்து நுமது பொருள் (சித்தாந்தம்) யாது என வினவுகிறாள்.
அதற்கு, பூதிகன் இவ்வாறுக் கூறுகிறான்:
”என்னை யிங்குநும் பொருளென வினவலு மிவ்விருந்த
வன்னைதன் வரவிதே லாதியி லருமறை யதுமுதலாப்
பின்னைவந் தனகளு மிவையெனப் பையவே பெயர்த்துரைத்தான்
முன்னமங் கிருந்தவோர் முதுமக னவைதன் முறைமையினே” - 825
வேதம்5 எமக்கு முதனூல். அது அனாதியானது. அவற்றிலிருந்து பல
மெய்நிலைகள் உண்டானது என்றும் இவை எல்லாமே வேதத்தை
அடிப்படையாகக் கொண்டு விளங்குபவை என்றும் மறுமொழிக் கூறுகிறான்.
அதற்கு நீலகேசியார் இவ்வாறு சொல்கிறாள்:
”நாத்திக மல்லது சொல்லலை யாயின்மு னான்பயந்த
சாத்திர மாவது வேதமன் றோவது தான்சயம்பு
சூத்திரி நீயது வல்லை யலாமையிற் சொல்லுகிலாய்
போத்தந்தி யோவதன் றீமையென் றான்பொங்கிப் பூதிகனே” - 826
உங்கள் வேதநெறி கடவுள் மறுப்பு6 சார்பானது. எல்லாம் அறிந்த ஒரு
இறைவனை ஏற்பதன்று. ஆயினும், பல கடவுள்களை வழிபடும் நெறிகளை இவ்வேதத்திலிருந்து வந்ததாகக் கூறுகின்றாய். அப்படியாயின், பிந்தியவை
சிறந்ததென கொள்வாயாயின், கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையைப் போற்றும்
வேத நெறியை விட்டுவிடுவது தானே? என்று மறுமொழிக்கூறியதைக்
கேட்ட பூதிகன் கடுஞ்சினத்துடன், யாரைக் கடவுள் மறுப்பாளர் என்கிறாய்?
எங்கள் வேதம் யாராலும் உரைக்கப்பட்டதன்று (அபெளருக்ஷேயம்) என்ற
நிலையை உன்னால் அறிய முடியாது. அதனைக் கற்கும் தகுதி சூத்திரி7யாகிய
உனக்கு இல்லை. அறியாத, அறியமுடியாத ஒன்றை ஆராய்ந்துரைக்க உனக்கு
உரிமை எங்ஙனம் வந்தது? என்று வெகுண்டு கேட்கிறான் பூதிகன்.
(இங்கு ஒன்றை கவனிக்கவேண்டும். நீலகேசி எழுந்தக் காலத்தில்
நால்வருணத்தாரில் கடைசிப் பிரிவினரான சூத்திரர்களுக்கும் அவற்றிலும்
புறம்பான பஞ்சமர் என்றுப் பிரிவுனருக்கும், பெண்களுக்கும் வேதம் பயில்வது
தடைச் செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நீலகேசியின் மூலம் நாம் அறியலாம்.)
இதற்கு அவர்கள் நூலிலிருந்தே அவற்றுக்கு ஆதாரம் கொடுக்கிறாள் நீலகேசி.
அதற்கு, பூதிகன், சரி போகட்டும், நீ வேதங்களிலிருந்து மேற்கோள் காட்டுகிறாய். தெய்விகமென நாங்கள் கொள்ளும் அவ் வாய்மொழிகளுள் நீ யாதேனும் குறைகாட்ட முடியுமா? என்றதற்கு,
நீலகேசியார் இவ்வாறு பதிலுரைக் கூறுகிறாள்:
”ஏராளமாகக் காட்டமுடியும். வேதங்கள் மனிதர் வாய்மொழி என்பதற்கு
அவ்வேதப் பாடல்களே சாட்சியாகயிருக்கின்றன. அப்பாடல்களில் பல
நடைமுறைக்கு ஒத்துவராதவை. பொய்யுரைகள் மலிந்தவை. கீழ்வகை
உலக ஆவல்களையே அவைகள் வற்புறுத்துகின்றன. தீநெறிக்கு ஊக்குவிக்கின்றன. கொடுமை, கீழ்மை ஆகியவற்றுக்குத் துணைப் புரிகின்றன” என்று பகர்கிறாள்.
அதற்கு, பூதிகன் நீ சொல்லிய உரைகள் எவ்வாறு பொருந்தும்?
“ மனிதர்கள் வழங்கும் மொழியில் காணப்படும் அதே வகையான பிறப்பு, நடை, சொல், எழுத்து ஆகியவற்றால் அமைந்து, தெய்வநூல் என்று போற்றுதற்குஉண்டான சிறந்த பண்புகள் ஏதும் இல்லாதிருப்பதனால் அது மனிதர் செய்த நூலே.
மேலும், “மஹாதோ பூதஸ்ய நிஸ்வாஸிதம்” என்று குறிப்பிடுவதாலும்,
வேதங்களில் ஒன்று தித்திரியால் கூறப்பட்டதலாலும் அவைகள் தைத்திரியம் எனப்பட்டதாலும் இவைகள் யாவும் மனிதனால் எழுதப்பட்டது தெரிகிறது” என்று மறுமொழிக் கூறுகிறாள் நீலகேசி.
உடனே பூதிகன், சிறு, சிறு பகுதிகள் அவ்வாறு சொல்லப்பட்டாலும், வேதங்கள் யாரால் எப்போது அருளப்பட்டன என்று கூறப்படவில்லையே. பிற நூல்கள் அவ்வாறு குறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆதலால், வேதங்கள் தொடக்கமற்றவை, தெய்வீகச் சார்புடையவை என்பது பெறப்படுகின்றது என்கிறான்.
சளைக்காத நீலகேசி
நீலகேசியாரும் சளைக்கவில்லை! பதிலுக்கு,
”தொடக்கமறியப்படாததால் ஒரு பொருள் தொடக்கமற்றது என்று கருத
முடியாது. பொது மக்களிடையே வழங்கும் எத்தனையோ பழமொழிகள்
யார் இயற்றியவை? எப்போது இயற்றப்பட்டவை என்று அறியப்பட
முடியாதவை. ஆயினும், அவைகள் மனிதர் ஆக்கியவையன்றித்
தெய்வீகமல்ல என்பது உறுதி, தெளிவு. பின்னையும், மனிதர்கள்
புற்றிலிருந்தும், கலத்திலிருந்தும், நிலத்திலிருந்தும், விலங்கிலிருந்தும்
பிறந்ததாக வேதம் கூறுவது, நடைமுறையறிவுக்குப் பொருந்தாதவை.
இந்திரனும், சூரியனும் முறையே ஆண்பாலாகிய அருணனை மருவி,
வாலி சுக்கிரிவரைப் பெறுதல், இந்திரன் தன் குறியிழந்து ஆட்டுக்கடாவின்
குறியை ஒட்டப்பெறுதல் ஆகியவை அறிவுக்குக் பொருந்தாக் கதைகள்,
அவற்றில் இடம் பெறுகின்றன.
இவையெல்லாம், வாழ்க்கைக்கு எவ்வளவு முரண்பட்டது?
மேலும், குருடன் விழுந்த மணியை பொறுக்குதல், விரலற்ற முடவன் அவற்றை மாலையாகக் கோத்தல், கழுத்தற்ற மனிதன் அவற்றை அணிதல் ஆகிய முழுப் பொய்யுரைகள் வேதங்களில் மலிந்திருக்கின்றன. இவை நடவாச் செயல்கள் மட்டுமல்ல; நடக்க முடியாத செயல்கள். ஞானக் காண்டத்தில் எல்லாம் கடவுள் (பிரமம்) என்றும் பன்மைத் தோற்றமும் வேற்றுமையும் மயக்கத் தோற்றம் என்றும் கூறப்படுகிறது.
ஆனால்,
கர்ம காண்டத்தில் வேள்வி, உலக அவாக்கள் புகழப்பெறுகின்றன. இவைகள் ஒன்றுக்கொன்று முரணான கூற்றுக்கள். ரிஷிக்கள் ஆடு, மாடு, யானை போன்ற பரிசுகள் பெறுவது உலக அவாவிலழுந்தியவர்கள் என்று காட்டுகிறது. யாக்ஞவல்கியர் சனகரிடம் தாம் வேள்வியில் முனைவது உண்மையறியும் அவாவாலன்று; காணிக்கை பெறும் நோக்கத்துடன் மட்டுமே
என்று ஒத்துக்கொள்கிறார்.
பின்னையும்,
உங்கள் வேதத்தில் குடி, ஊனுண்ணல், சிற்றின்பம் ஆகியவைகள் விரவிக்
கிடக்கின்றன. செளத்ரமணி வேள்வியில் ரிஷிகள் குடித்துவிட்டு ஆடுவதே
தலைமையான நிகழ்ச்சி. வேள்விகளில் உயிர்கள் கொல்லப்படுவது மட்டுமின்றி அவற்றின் ஊனும் உண்ணப்படுதல் கட்டாயமாகும். பிள்ளையின்றேல் வீடில்லை என்ற எச்சரிக்கையினால் பெளண்டரம் முதலிய வேள்விகள் செய்யப்படுகின்றன. இதில் கற்பிழத்தல் ஒரு நற்செயலாக்கப்படுவதனால் சிற்றின்பமும் ஒழுக்கக்கேடும் சமய ஆதரவு பெறுகின்றன.
அம்மட்டோ,
வேதங்களில், பின்னாளில் பல தெய்வங்களை சேர்த்து அவர்களை
வணங்குவதுடன் நில்லாது, பல இடங்களில் பல தெய்வங்களைத் தனித்தனி
முழுமுதற் கடவுள்கள் எனக் கூறிப் படிப்பவர் மனத்தில் மயக்கத்தையும்
குழப்பத்தையும் உண்டு பண்ணுகின்றன. பல அடிப்படைக் கருத்துக்கள்
பலபொருள்படக் கூறப்பட்டுள்ளன. பல்வேறு திறத்தாரால் பலவாறாக பொருள் கொள்ள இடம் தந்து, அவைகள் மயங்கவைத்தல் என்ற குற்றத்தின்
பாற்படுகின்றன.
எடுத்துக்காட்டாக “அஜேநயஷ்டவ்யம்”8 என்னும் தொடரில் அஜம் என்பதற்கு
ஆடு என்று ஒரு சாராரும், முளைத்தல் வலிவற்ற வறுத்த தானியம் என்று
மற்றொரு சாராரும் பொருள் கொள்ளும் படியாகவிருக்கிறது. இம்மயக்கம்
உபரிசரவசுவின் கதையில் தெளிவாக விளங்குகிறது” என்று சொல்லித்
தொடருகிறாள்.
மகாபாரதம் சாந்தி பருவத்தில் உபரிசரவசு கதை கூறப்படுகிறது. பிருகஸ்பதி
(வியாழ பெருமான்) தலைமையில் இந்திரனால் நடத்தப் பெற்ற வேள்வியில்
குருவான வியாழன் வேள்விக்காக ‘மாவினால் செய்த விலங்கு’ செய்யும்படி
கூறுவது கேட்டு, ஊனுண்ணும் விருப்புடன் வேள்விக்கு வந்த தேவர்கள்
வெகுள, முனிவர்கள் வியாழனையே ஆதரிக்க, இருவரிடையேயும் நடுவராக
அமர்ந்த அரசன் வசு, அகசான்றுகளையும் மீறித் தேவர்ப் பக்கம் தீர்ப்பளித்து நரகடைந்தான்.
மேலும்,
இக்கதைச் சமணர் கோட்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. வேத வேள்விகள்
“மா அரிசி” முதலிய படைப்புகளாலேயே முனிவர்களால் தொடக்கத்தில்
செய்யப்பட்டன என்றும் ஊனுணவு பிற்காலத்தில் ஏற்பட்டுத்தப்பட்டு
தூய்மை கெட்டதென்றும் சமணர் கொள்கின்றனர். மகாபாரதக் கதை
சமணர் கோட்பாட்டை வலியுறுத்துகிறது என்பதில் ஐயமில்லை” என்கிறாள்
நீலகேசியார்.
பூதிகன் உடனே, நன்று! உங்கள் சமயத்துக்கு வேதத்தில் ஆதாரங்
காட்டுவதானால் உங்கள் இறைவனாகிய அருகன் அதில் குறிப்பிடப்பட
வேண்டும்? என்கிறான்.
பூதிகன் கேள்வியை முடிக்கும் முன்னரே, ஆம் ரிக்வேதத்திலேயே உண்டு!
”கொல்வது தீதெனப் பொருவழி வேள்வியிற் கொலப்படுவ
வெல்லையொன் றிலவென்ப லிணைவிழைச் சொழிகென்ப வம்முகத்தாற்
செல்கதி யுளதென்ப தீர்த்திக நெறியென்றுந் தீயவென்று
பல்லவர் துணிவுமெம் வேதத்தி னுளவெனப் பயின்றுரைப்ப” - 833
என்று வேதத்தில் இருந்து எடுத்துக் காட்டி மேலும் தொடருகிறாள்.
“எல்லா மக்களும் (இறைவன்)9 நான்முகனிடமே பிறந்ததாகக் கூறும் நீங்கள்
உயர்வு தாழ்வு கற்பிப்பதேன்! தலையில் பிறத்தல் உயர்வும் காலில் பிறத்தல்
இழிவும் எனின், கடவுளாகிய நான்முகன் உடலிலே உயர்வு தாழ்வு ஏற்படுமோ?
உங்கள் நூல்களிலேயே விஷ்ணு தலையில் பிறந்த வியர்வை தீயதாகவும்
காலில் பிறந்த கங்கை தூயதாகவும்; உந்தியிற் பிறந்த நான்முகன் தெய்வமாகவும், காதுகளில் பிறந்த மது கைடபர் தீயோராகவும் கூறப்பட்டிருக்கிறேதே?
வேதங்களை வரையறையின்றிப் புகழும் நீங்கள் உங்கள் கொலை வேள்விக்கே இடம் தேடுகிறீர்கள். வேதங்கள் முன்னோர்கள் நூலாக மட்டும் கொள்ளும் நாங்கள், அதனைப் பழிக்காமல் அதன் பெயரால் நடைபெறும் தீமைகளையே பழிக்கிறோம்!!. என்னை? என்று பூதிகப் பார்ப்பானுக்கு நீலகேசி என்ற சூத்திரப் பெண் பாடம் புகட்டுவதாக நீலகேசி என்ற நூல் வேதவாத சருக்கத்தை முடிக்கிறது.
நீலகேசி காட்டும் செய்திகள்
1. வேதம் அபெளருக்ஷேயம். (சுயம்புத் தன்மை)
2. ஆதிவேதத்தில் முழுமுதற் கடவுள் கொள்கை இடம் பெறாமை.
3. வேதத்தில் வேள்வியில் உயிர்ப் பலியிருந்தமை.
4. வேத ரிஷிகள் கள் போன்ற மதுபானங்களை குடித்தமை.
5. வேத ரிஷிகள் பரத்தையரைக் கூடுவது.
6. பெரிய தெய்வங்களாக இந்திரன், வருணன், வாயு மற்றும் அக்னி
ஆகியோர்களை கூறியிருப்பது.
7. சிறு தெய்வங்களாக ருத்திரன், விஷ்ணு ஆகியோர்களை கூறியிருப்பது.
8. வேதத்தில் சமண தீர்த்தங்கரரான ஜினேஸ்வரன் பற்றியக் குறிப்புகள் இருப்பது.
9. வேதத்தில் முரணான கொள்கைகள் இருந்தமை.
போன்ற செய்திகள் நீலகேசி வாயிலாக நமக்கு தெரியவரும் சில
கருத்துக்களாம். இன்று ’இந்து மதம்’ என்று அறியப்படும் மதம்,
முற்காலத்தில் எவ்வாறு இருந்தது என்பதை அறிய, நமக்கு பெரும்
வியப்பாகவிருக்கிறது!
(சிறு விளக்கம்: நீலகேசியில் சில பாடல்களே இக்கட்டுரையில் எடுத்துக்
காட்டியிருக்கிறேன். பின்னர் சமயம் கிடைக்கும்போது இரண்டாவது பாகமாக அவற்றை எடுத்து எழுதுகிறேன்)
இரா.பானுகுமார்,
சென்னை
=================================================================================
குறிப்புகள்:
1. சீவக சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், வளையாபதி, குண்டலகேசி மற்றும் மணிமேகலை – ஐம்பெரும் காப்பியங்கள்
2. சூளாமணி, யசோதர காவியம், நீலகேசி, நாககுமார காவியம் மற்றும் உதயணகுமார காவியம் – ஐஞ்சிறுங்காப்பியங்கள்
3. கி.பி.ஒன்றாம் நூற்றாண்டு - நீலகேசி – பேராசிரியர். அ,சக்கரவர்த்தி நயினார், பக்கம் 6.
4. காகந்தி – காவிரிப்பூம் பட்டினம் – மணிமேகலை – (22)37
5. வேதம் என்ற சொல்லுக்கு அறிவு என்பது பொருள் – இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – பக்கம் 91.
6. வேதத்தை ஒட்டி எழுந்த முதற்தரிசனம் மீமாம்சை ஆகும். ஜைமினி என்பவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதாக கருதப்படும் இப்பிரிவு வேதத்தை பிரமணமாகக் கொண்டது. இவற்றை பூர்வ மீமாம்சம் என்றும் அழைப்பர். இது கடவுள் மறுப்புக் கோட்பாட்டைக் கொண்டது. பின்னாளில் இந்த மீமாம்சத்தில் இறைக் கோட்பாட்டைப் புகுத்தி உத்தர மீமாம்சை என்ற புதுப் பிரிவை உண்டாக்கினார்கள். - இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா
7. “சனாதமக் கொள்கையின்படி, வேதம் என்பது பரிபூரண ஞானத்தின் களஞ்சியம் ஆகும். இந்த வேதங்களைப் பயில்வது தாழ்ந்த சாதி மக்களுக்கும் மகளிரிக்கும்* சட்டபூர்வமாகத் தடை செய்யப்பட்டு வந்திருக்கிறது. - இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா – பக்கம் 93
(* Sankhyayana Grhya Sutra iv.7.47; Vasista Dharma Sastra xviii.12; Manusmrthi iv.99)
8. Story of Uparichara Vasu – Neelakesi, Prof.A.Chakravarthy, Page.no.313-314
9. மனிதராசி பல்கும் பொருட்டாகவே, பிரம்ம, க்ஷத்ரிய, வைசிய, சூத்ர என்ற நால் வருணத்தையும் வேதஞானம், புவிரத்தல், செல்வ மீட்டல், ஏவல் புரிதல் என்ற கட்டுப்பாடுகளின் வழியே வகுத்து வைத்தார். இவர்கள் இறைவனுடைய முகம், தோள், தொடை, பாதம் ஆகிய பகுதிகளினின்றும் தோற்றமுற்றனர்.” - மனுதர்மம் - உயிர்களின் தோற்ற அதிகாரம் – பாடல் – 31
பகுப்பும் உண்டு. இவ்வைஞ்சிறுங்காப்பியங்களில் நீலகேசியும் ஒன்று. நீலகேசி தருக்க (வாதம்) வகையைச் சார்ந்த நூல். தருக்க நூலாக இருந்தாலும், ஒரு காப்பியத்திற்குண்டான இலக்கணக் கூறுகளை
தம்மிடத்தே கொண்ட ஒரு தத்துவ நூலாகவும் திகழ்கிறது. நீலகேசி
என்பவள் ஒரு சூத்திர பெண். அவள் சமண முனிவரான முனிசந்திரர்
என்பாரிடம் நூல் கற்று, சமண சமயக் கருத்துக்களை நாடு முழுதும் பரப்ப
முனைகிறாள். அவ்வாறு நாடு முழுதும் திரிந்து எல்லாச் சமயங்களையும்
மறுத்து நின்று வாது செய்துச் சமண சமய மேன்மையை நிலை நிறுத்துகிறாள்.
இந்நூல் பெளத்த சமயத் தர்க்க நூலான குண்டலகேசி என்னும் நூலை மறுக்க,
செய்யப்பட்ட நூல் என்றுக் கருதுவாரும் உளர்.
நீலகேசியார்,
1. குண்டலகேசி வாதச் சருக்கம், அருக்க சந்திரவாதச் சருக்கம்,மொக்கலவாதச் சருக்கம் மற்றும் புத்தவாதச் சருக்கம் ஆகிய சருக்கங்களில் பெளத்தத் தரிசனத்தையும்,
2. ஆஜிவகவாதச் சருக்கத்தில் ஆசிவகம் என்னும் அவைதிகத் தரிசனத்தையும்.
3. சாங்கியவாதச் சருக்கத்தில் சாங்கியத் தரிசனத்தையும்,
4. வைசேடிகவாதச் சருக்கத்தில் வைசேடிக தரிசனத்தையும்,
5. வேதவாதச் சருக்கத்தில் வேத தரிசனத்தையும் மற்றும்
6. பூதவாதச் சருக்கத்தில் சாருவாகம் என்றும் உலகாய்தம் என்னும்
தரிசனத்தையும்
மிக நயமாக மறுத்து, ஆருகதத் தரிசனத்தின் மேன்மையை விளக்குகிறாள்.
நீலகேசி எழுந்த காலத்தில்3 வேத தரிசனத்தின் கூறுகள் எவ்வாறிருந்தன என்பதும், வேதத்தை எவ்வாறு அணுகினார்கள் என்பதையும் நுணுகிப் பார்க்கும்போது நம் கண்முன் தோன்றும் காட்சிகள் தற்போது நம் அனைவருக்கும் பெருவியப்பை அளிக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை. இக்கட்டுரையின் நோக்கமும் அதுவேயாம்.
வேதவாத சருக்கம்
”காதம் பலவுங் கடந்தபின் காகந்திக் கடிநகருள்
வேதமு மங்கமும் விச்சைக ணிலைமையும் வேண்டுநர்கட்
கோதவுங் கேட்பவு முரைத்தலி நனுலகினு ளறியப்பட்டான்
பூதிக னெனப்படு மந்தண னோத்திடம் புக்கனளே” – 824
அத்தினாபுரத்தில் இருந்து புறப்பட்டு, வெகுதூரம் பயணித்து காகந்தி4 என்னும்
நகரை அடைகிறாள் நீலகேசி. அங்கு பூதிகன் என்ற வேத பார்ப்பனத்
தலைவனை சந்தித்து நுமது பொருள் (சித்தாந்தம்) யாது என வினவுகிறாள்.
அதற்கு, பூதிகன் இவ்வாறுக் கூறுகிறான்:
”என்னை யிங்குநும் பொருளென வினவலு மிவ்விருந்த
வன்னைதன் வரவிதே லாதியி லருமறை யதுமுதலாப்
பின்னைவந் தனகளு மிவையெனப் பையவே பெயர்த்துரைத்தான்
முன்னமங் கிருந்தவோர் முதுமக னவைதன் முறைமையினே” - 825
வேதம்5 எமக்கு முதனூல். அது அனாதியானது. அவற்றிலிருந்து பல
மெய்நிலைகள் உண்டானது என்றும் இவை எல்லாமே வேதத்தை
அடிப்படையாகக் கொண்டு விளங்குபவை என்றும் மறுமொழிக் கூறுகிறான்.
அதற்கு நீலகேசியார் இவ்வாறு சொல்கிறாள்:
”நாத்திக மல்லது சொல்லலை யாயின்மு னான்பயந்த
சாத்திர மாவது வேதமன் றோவது தான்சயம்பு
சூத்திரி நீயது வல்லை யலாமையிற் சொல்லுகிலாய்
போத்தந்தி யோவதன் றீமையென் றான்பொங்கிப் பூதிகனே” - 826
உங்கள் வேதநெறி கடவுள் மறுப்பு6 சார்பானது. எல்லாம் அறிந்த ஒரு
இறைவனை ஏற்பதன்று. ஆயினும், பல கடவுள்களை வழிபடும் நெறிகளை இவ்வேதத்திலிருந்து வந்ததாகக் கூறுகின்றாய். அப்படியாயின், பிந்தியவை
சிறந்ததென கொள்வாயாயின், கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையைப் போற்றும்
வேத நெறியை விட்டுவிடுவது தானே? என்று மறுமொழிக்கூறியதைக்
கேட்ட பூதிகன் கடுஞ்சினத்துடன், யாரைக் கடவுள் மறுப்பாளர் என்கிறாய்?
எங்கள் வேதம் யாராலும் உரைக்கப்பட்டதன்று (அபெளருக்ஷேயம்) என்ற
நிலையை உன்னால் அறிய முடியாது. அதனைக் கற்கும் தகுதி சூத்திரி7யாகிய
உனக்கு இல்லை. அறியாத, அறியமுடியாத ஒன்றை ஆராய்ந்துரைக்க உனக்கு
உரிமை எங்ஙனம் வந்தது? என்று வெகுண்டு கேட்கிறான் பூதிகன்.
(இங்கு ஒன்றை கவனிக்கவேண்டும். நீலகேசி எழுந்தக் காலத்தில்
நால்வருணத்தாரில் கடைசிப் பிரிவினரான சூத்திரர்களுக்கும் அவற்றிலும்
புறம்பான பஞ்சமர் என்றுப் பிரிவுனருக்கும், பெண்களுக்கும் வேதம் பயில்வது
தடைச் செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நீலகேசியின் மூலம் நாம் அறியலாம்.)
இதற்கு அவர்கள் நூலிலிருந்தே அவற்றுக்கு ஆதாரம் கொடுக்கிறாள் நீலகேசி.
அதற்கு, பூதிகன், சரி போகட்டும், நீ வேதங்களிலிருந்து மேற்கோள் காட்டுகிறாய். தெய்விகமென நாங்கள் கொள்ளும் அவ் வாய்மொழிகளுள் நீ யாதேனும் குறைகாட்ட முடியுமா? என்றதற்கு,
நீலகேசியார் இவ்வாறு பதிலுரைக் கூறுகிறாள்:
”ஏராளமாகக் காட்டமுடியும். வேதங்கள் மனிதர் வாய்மொழி என்பதற்கு
அவ்வேதப் பாடல்களே சாட்சியாகயிருக்கின்றன. அப்பாடல்களில் பல
நடைமுறைக்கு ஒத்துவராதவை. பொய்யுரைகள் மலிந்தவை. கீழ்வகை
உலக ஆவல்களையே அவைகள் வற்புறுத்துகின்றன. தீநெறிக்கு ஊக்குவிக்கின்றன. கொடுமை, கீழ்மை ஆகியவற்றுக்குத் துணைப் புரிகின்றன” என்று பகர்கிறாள்.
அதற்கு, பூதிகன் நீ சொல்லிய உரைகள் எவ்வாறு பொருந்தும்?
“ மனிதர்கள் வழங்கும் மொழியில் காணப்படும் அதே வகையான பிறப்பு, நடை, சொல், எழுத்து ஆகியவற்றால் அமைந்து, தெய்வநூல் என்று போற்றுதற்குஉண்டான சிறந்த பண்புகள் ஏதும் இல்லாதிருப்பதனால் அது மனிதர் செய்த நூலே.
மேலும், “மஹாதோ பூதஸ்ய நிஸ்வாஸிதம்” என்று குறிப்பிடுவதாலும்,
வேதங்களில் ஒன்று தித்திரியால் கூறப்பட்டதலாலும் அவைகள் தைத்திரியம் எனப்பட்டதாலும் இவைகள் யாவும் மனிதனால் எழுதப்பட்டது தெரிகிறது” என்று மறுமொழிக் கூறுகிறாள் நீலகேசி.
உடனே பூதிகன், சிறு, சிறு பகுதிகள் அவ்வாறு சொல்லப்பட்டாலும், வேதங்கள் யாரால் எப்போது அருளப்பட்டன என்று கூறப்படவில்லையே. பிற நூல்கள் அவ்வாறு குறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆதலால், வேதங்கள் தொடக்கமற்றவை, தெய்வீகச் சார்புடையவை என்பது பெறப்படுகின்றது என்கிறான்.
சளைக்காத நீலகேசி
நீலகேசியாரும் சளைக்கவில்லை! பதிலுக்கு,
”தொடக்கமறியப்படாததால் ஒரு பொருள் தொடக்கமற்றது என்று கருத
முடியாது. பொது மக்களிடையே வழங்கும் எத்தனையோ பழமொழிகள்
யார் இயற்றியவை? எப்போது இயற்றப்பட்டவை என்று அறியப்பட
முடியாதவை. ஆயினும், அவைகள் மனிதர் ஆக்கியவையன்றித்
தெய்வீகமல்ல என்பது உறுதி, தெளிவு. பின்னையும், மனிதர்கள்
புற்றிலிருந்தும், கலத்திலிருந்தும், நிலத்திலிருந்தும், விலங்கிலிருந்தும்
பிறந்ததாக வேதம் கூறுவது, நடைமுறையறிவுக்குப் பொருந்தாதவை.
இந்திரனும், சூரியனும் முறையே ஆண்பாலாகிய அருணனை மருவி,
வாலி சுக்கிரிவரைப் பெறுதல், இந்திரன் தன் குறியிழந்து ஆட்டுக்கடாவின்
குறியை ஒட்டப்பெறுதல் ஆகியவை அறிவுக்குக் பொருந்தாக் கதைகள்,
அவற்றில் இடம் பெறுகின்றன.
இவையெல்லாம், வாழ்க்கைக்கு எவ்வளவு முரண்பட்டது?
மேலும், குருடன் விழுந்த மணியை பொறுக்குதல், விரலற்ற முடவன் அவற்றை மாலையாகக் கோத்தல், கழுத்தற்ற மனிதன் அவற்றை அணிதல் ஆகிய முழுப் பொய்யுரைகள் வேதங்களில் மலிந்திருக்கின்றன. இவை நடவாச் செயல்கள் மட்டுமல்ல; நடக்க முடியாத செயல்கள். ஞானக் காண்டத்தில் எல்லாம் கடவுள் (பிரமம்) என்றும் பன்மைத் தோற்றமும் வேற்றுமையும் மயக்கத் தோற்றம் என்றும் கூறப்படுகிறது.
ஆனால்,
கர்ம காண்டத்தில் வேள்வி, உலக அவாக்கள் புகழப்பெறுகின்றன. இவைகள் ஒன்றுக்கொன்று முரணான கூற்றுக்கள். ரிஷிக்கள் ஆடு, மாடு, யானை போன்ற பரிசுகள் பெறுவது உலக அவாவிலழுந்தியவர்கள் என்று காட்டுகிறது. யாக்ஞவல்கியர் சனகரிடம் தாம் வேள்வியில் முனைவது உண்மையறியும் அவாவாலன்று; காணிக்கை பெறும் நோக்கத்துடன் மட்டுமே
என்று ஒத்துக்கொள்கிறார்.
பின்னையும்,
உங்கள் வேதத்தில் குடி, ஊனுண்ணல், சிற்றின்பம் ஆகியவைகள் விரவிக்
கிடக்கின்றன. செளத்ரமணி வேள்வியில் ரிஷிகள் குடித்துவிட்டு ஆடுவதே
தலைமையான நிகழ்ச்சி. வேள்விகளில் உயிர்கள் கொல்லப்படுவது மட்டுமின்றி அவற்றின் ஊனும் உண்ணப்படுதல் கட்டாயமாகும். பிள்ளையின்றேல் வீடில்லை என்ற எச்சரிக்கையினால் பெளண்டரம் முதலிய வேள்விகள் செய்யப்படுகின்றன. இதில் கற்பிழத்தல் ஒரு நற்செயலாக்கப்படுவதனால் சிற்றின்பமும் ஒழுக்கக்கேடும் சமய ஆதரவு பெறுகின்றன.
அம்மட்டோ,
வேதங்களில், பின்னாளில் பல தெய்வங்களை சேர்த்து அவர்களை
வணங்குவதுடன் நில்லாது, பல இடங்களில் பல தெய்வங்களைத் தனித்தனி
முழுமுதற் கடவுள்கள் எனக் கூறிப் படிப்பவர் மனத்தில் மயக்கத்தையும்
குழப்பத்தையும் உண்டு பண்ணுகின்றன. பல அடிப்படைக் கருத்துக்கள்
பலபொருள்படக் கூறப்பட்டுள்ளன. பல்வேறு திறத்தாரால் பலவாறாக பொருள் கொள்ள இடம் தந்து, அவைகள் மயங்கவைத்தல் என்ற குற்றத்தின்
பாற்படுகின்றன.
எடுத்துக்காட்டாக “அஜேநயஷ்டவ்யம்”8 என்னும் தொடரில் அஜம் என்பதற்கு
ஆடு என்று ஒரு சாராரும், முளைத்தல் வலிவற்ற வறுத்த தானியம் என்று
மற்றொரு சாராரும் பொருள் கொள்ளும் படியாகவிருக்கிறது. இம்மயக்கம்
உபரிசரவசுவின் கதையில் தெளிவாக விளங்குகிறது” என்று சொல்லித்
தொடருகிறாள்.
மகாபாரதம் சாந்தி பருவத்தில் உபரிசரவசு கதை கூறப்படுகிறது. பிருகஸ்பதி
(வியாழ பெருமான்) தலைமையில் இந்திரனால் நடத்தப் பெற்ற வேள்வியில்
குருவான வியாழன் வேள்விக்காக ‘மாவினால் செய்த விலங்கு’ செய்யும்படி
கூறுவது கேட்டு, ஊனுண்ணும் விருப்புடன் வேள்விக்கு வந்த தேவர்கள்
வெகுள, முனிவர்கள் வியாழனையே ஆதரிக்க, இருவரிடையேயும் நடுவராக
அமர்ந்த அரசன் வசு, அகசான்றுகளையும் மீறித் தேவர்ப் பக்கம் தீர்ப்பளித்து நரகடைந்தான்.
மேலும்,
இக்கதைச் சமணர் கோட்பாட்டை நினைவூட்டுகிறது. வேத வேள்விகள்
“மா அரிசி” முதலிய படைப்புகளாலேயே முனிவர்களால் தொடக்கத்தில்
செய்யப்பட்டன என்றும் ஊனுணவு பிற்காலத்தில் ஏற்பட்டுத்தப்பட்டு
தூய்மை கெட்டதென்றும் சமணர் கொள்கின்றனர். மகாபாரதக் கதை
சமணர் கோட்பாட்டை வலியுறுத்துகிறது என்பதில் ஐயமில்லை” என்கிறாள்
நீலகேசியார்.
பூதிகன் உடனே, நன்று! உங்கள் சமயத்துக்கு வேதத்தில் ஆதாரங்
காட்டுவதானால் உங்கள் இறைவனாகிய அருகன் அதில் குறிப்பிடப்பட
வேண்டும்? என்கிறான்.
பூதிகன் கேள்வியை முடிக்கும் முன்னரே, ஆம் ரிக்வேதத்திலேயே உண்டு!
”கொல்வது தீதெனப் பொருவழி வேள்வியிற் கொலப்படுவ
வெல்லையொன் றிலவென்ப லிணைவிழைச் சொழிகென்ப வம்முகத்தாற்
செல்கதி யுளதென்ப தீர்த்திக நெறியென்றுந் தீயவென்று
பல்லவர் துணிவுமெம் வேதத்தி னுளவெனப் பயின்றுரைப்ப” - 833
என்று வேதத்தில் இருந்து எடுத்துக் காட்டி மேலும் தொடருகிறாள்.
“எல்லா மக்களும் (இறைவன்)9 நான்முகனிடமே பிறந்ததாகக் கூறும் நீங்கள்
உயர்வு தாழ்வு கற்பிப்பதேன்! தலையில் பிறத்தல் உயர்வும் காலில் பிறத்தல்
இழிவும் எனின், கடவுளாகிய நான்முகன் உடலிலே உயர்வு தாழ்வு ஏற்படுமோ?
உங்கள் நூல்களிலேயே விஷ்ணு தலையில் பிறந்த வியர்வை தீயதாகவும்
காலில் பிறந்த கங்கை தூயதாகவும்; உந்தியிற் பிறந்த நான்முகன் தெய்வமாகவும், காதுகளில் பிறந்த மது கைடபர் தீயோராகவும் கூறப்பட்டிருக்கிறேதே?
வேதங்களை வரையறையின்றிப் புகழும் நீங்கள் உங்கள் கொலை வேள்விக்கே இடம் தேடுகிறீர்கள். வேதங்கள் முன்னோர்கள் நூலாக மட்டும் கொள்ளும் நாங்கள், அதனைப் பழிக்காமல் அதன் பெயரால் நடைபெறும் தீமைகளையே பழிக்கிறோம்!!. என்னை? என்று பூதிகப் பார்ப்பானுக்கு நீலகேசி என்ற சூத்திரப் பெண் பாடம் புகட்டுவதாக நீலகேசி என்ற நூல் வேதவாத சருக்கத்தை முடிக்கிறது.
நீலகேசி காட்டும் செய்திகள்
1. வேதம் அபெளருக்ஷேயம். (சுயம்புத் தன்மை)
2. ஆதிவேதத்தில் முழுமுதற் கடவுள் கொள்கை இடம் பெறாமை.
3. வேதத்தில் வேள்வியில் உயிர்ப் பலியிருந்தமை.
4. வேத ரிஷிகள் கள் போன்ற மதுபானங்களை குடித்தமை.
5. வேத ரிஷிகள் பரத்தையரைக் கூடுவது.
6. பெரிய தெய்வங்களாக இந்திரன், வருணன், வாயு மற்றும் அக்னி
ஆகியோர்களை கூறியிருப்பது.
7. சிறு தெய்வங்களாக ருத்திரன், விஷ்ணு ஆகியோர்களை கூறியிருப்பது.
8. வேதத்தில் சமண தீர்த்தங்கரரான ஜினேஸ்வரன் பற்றியக் குறிப்புகள் இருப்பது.
9. வேதத்தில் முரணான கொள்கைகள் இருந்தமை.
போன்ற செய்திகள் நீலகேசி வாயிலாக நமக்கு தெரியவரும் சில
கருத்துக்களாம். இன்று ’இந்து மதம்’ என்று அறியப்படும் மதம்,
முற்காலத்தில் எவ்வாறு இருந்தது என்பதை அறிய, நமக்கு பெரும்
வியப்பாகவிருக்கிறது!
(சிறு விளக்கம்: நீலகேசியில் சில பாடல்களே இக்கட்டுரையில் எடுத்துக்
காட்டியிருக்கிறேன். பின்னர் சமயம் கிடைக்கும்போது இரண்டாவது பாகமாக அவற்றை எடுத்து எழுதுகிறேன்)
இரா.பானுகுமார்,
சென்னை
=================================================================================
குறிப்புகள்:
1. சீவக சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், வளையாபதி, குண்டலகேசி மற்றும் மணிமேகலை – ஐம்பெரும் காப்பியங்கள்
2. சூளாமணி, யசோதர காவியம், நீலகேசி, நாககுமார காவியம் மற்றும் உதயணகுமார காவியம் – ஐஞ்சிறுங்காப்பியங்கள்
3. கி.பி.ஒன்றாம் நூற்றாண்டு - நீலகேசி – பேராசிரியர். அ,சக்கரவர்த்தி நயினார், பக்கம் 6.
4. காகந்தி – காவிரிப்பூம் பட்டினம் – மணிமேகலை – (22)37
5. வேதம் என்ற சொல்லுக்கு அறிவு என்பது பொருள் – இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – பக்கம் 91.
6. வேதத்தை ஒட்டி எழுந்த முதற்தரிசனம் மீமாம்சை ஆகும். ஜைமினி என்பவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதாக கருதப்படும் இப்பிரிவு வேதத்தை பிரமணமாகக் கொண்டது. இவற்றை பூர்வ மீமாம்சம் என்றும் அழைப்பர். இது கடவுள் மறுப்புக் கோட்பாட்டைக் கொண்டது. பின்னாளில் இந்த மீமாம்சத்தில் இறைக் கோட்பாட்டைப் புகுத்தி உத்தர மீமாம்சை என்ற புதுப் பிரிவை உண்டாக்கினார்கள். - இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா
7. “சனாதமக் கொள்கையின்படி, வேதம் என்பது பரிபூரண ஞானத்தின் களஞ்சியம் ஆகும். இந்த வேதங்களைப் பயில்வது தாழ்ந்த சாதி மக்களுக்கும் மகளிரிக்கும்* சட்டபூர்வமாகத் தடை செய்யப்பட்டு வந்திருக்கிறது. - இந்தியத் தத்துவம் – ஓர் அறிமுகம் – தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா – பக்கம் 93
(* Sankhyayana Grhya Sutra iv.7.47; Vasista Dharma Sastra xviii.12; Manusmrthi iv.99)
8. Story of Uparichara Vasu – Neelakesi, Prof.A.Chakravarthy, Page.no.313-314
9. மனிதராசி பல்கும் பொருட்டாகவே, பிரம்ம, க்ஷத்ரிய, வைசிய, சூத்ர என்ற நால் வருணத்தையும் வேதஞானம், புவிரத்தல், செல்வ மீட்டல், ஏவல் புரிதல் என்ற கட்டுப்பாடுகளின் வழியே வகுத்து வைத்தார். இவர்கள் இறைவனுடைய முகம், தோள், தொடை, பாதம் ஆகிய பகுதிகளினின்றும் தோற்றமுற்றனர்.” - மனுதர்மம் - உயிர்களின் தோற்ற அதிகாரம் – பாடல் – 31
